Blue Cheer, Heintje, Joop van Daele en Madame de Berry…

Begin van mijn rubriek ‘MUZIKALIA’ in Platenblad no 116.

Behalve wijlen den hardrockfan die zich er veertig jaar na dato nog steeds over kon opwinden dat zijn ultieme hardrockplaat aller tijden, Summertime Blues van Blue Cheer, in 1968 na één week van de welverdiende eerste plaats in de Top 40 werd verdreven door het kindsterretje Heintje met zijn tenenkrommende Ich Bau Dir Ein Schloss (dat godbetert gedurende een oneindigheid van 10 weken de hitlijst zou aanvoeren),
heb ik geen wonderlijker kerel ontmoet dan den man die rond een presentatie van een boek over de geschiedenis van Feyenoord in boekhandel Donner achter de rijen klaargezette stoeltjes langs liep en bij het horen van het lied ‘Het Is Feest Bij Feyenoord’ door de Hermes House Band schamperend mompelde ‘Goh…, kwaliteitsmuziek…’ alvorens hij zijn literaire heil elders zocht.

De presentatie was mooi, het boek ook trouwens. Joop van Daele, bij mijn weten de enige reservespeler ter wereld waarover liefst twee grammofoonplaatje verschenen, sloot het officiële gedeelte af door op verzoek nog eenmaal in geuren en kleuren te vertellen over zijn afgepakte ziekenfondsbrilletje, nadat hij zijn club tegen de boeven van Estudiantes met een strakke schuiver de wereldcup had bezorgd.
Hoe hij na een wilde achtervolging op het veld zijn inmiddels in tweeën gebroken kleinood terugveroverde, door verzorger Gerard Meijer met leukoplast aan elkaar liet plakken en de rest van de wedstrijd uitspeelde met zijn bril beurtelings in de hand en op zijn neus. Roodwitte held.

Wonderlijk is ook het juiste woord voor de avond dat ik met vrouwlief het curieuze domein betrad van Madame de Berry.
Dat domein betreft zijn drie verdiepingen omvattende huis annex theater aan een van de (en dit cliché gebruik ik graag en volkomen terecht) pittoreske grachten van Delft.
Een sensationele multizintuiglijke beleving, vanaf het moment dat we de zogeheten Flappoort, waarachter zijn domein verscholen ligt, in liepen.
Na vertoning van onze boarding passes van Milky Way Airlines werden wij binnen met de andere passagiers door een vriendelijke stewardess verwelkomd met een mysterieus drankje en een buitenaards smakelijk hapje.

Een kwartier later zetten wij per ruimteschip de reis in met een aan de lichtsnelheid grenzende vaart langs diverse planeten richting Jupiter.
Onderweg raakten we verzeild in de fantasierijke droomwereld van Madame de Berry, waarin een belangrijke rol was weggelegd voor de muziek en de muziekgeschiedenis.
Een droomwereld ook waarin de aangekondigde sex-, drugs- and rock ‘n’ rollparty in de buurt van Venus -kan ook Mars geweest zijn- erg veel weg had van een deftig theekransje.
Erg gezellig, kan ik melden.

Ik geef deze aan te raden reis door het firmament zeker vier sterren.
De voorstelling wordt aangeboden onder de filosofische noemer ‘Aren’t We All Lonely Planets?’, met medewerking van Major Tom, Mademoiselle Annabelle en Fred von Jupiter.
‘Delicious inflight catering included!’ Madame de Berry, een alter ego van Mojo-oprichter en erkend grondlegger van de festivalcultuur in Nederland Berry Visser, is te vinden op internet.

LEES desgewenst VERDER in Platenblad nr 216, voor een zacht prijsje te koop bij uw betere platenhandelaar.