Het absolute nulpunt

Behalve den woest ogenden voetballer van De Graafschap, die na zijn in bijna heel Nederland bejubelde doelpunt tegen Ajax niet alleen onthulde een groot fan te zijn van deze club, maar ook heel graag naar Beethoven te luisteren, heb ik geen wonderlijker kerel ontmoet dan den Nederlandse premier die gekleed in onder meer glitterbretels en dito strikje privé -en naar wij gevoeglijk mogen aannemen uit vrije wil- een concert van de Toppers in de Arena bezocht.
Dat is bijna net zo wonderlijk als bijna vier uur lang de teistering van het Eurovisie Songfestival vrijwillig ondergaan. Om tot op heden onopgehelderde redenen was ook ik dit keer één van die wonderlijke figuren. Voor de buis natuurlijk.

Hoogtepunt na alle eindeloze muzikale en visuele ellende was het pauzeoptreden van Justin Timberlake.
Die ga je in zo’n context ineens erg goed vinden. Wat werd er een onvoorstelbaar overstelpende hoeveelheid muzikale en visuele bagger in de tweeënhalf uur daarvoor over gans het Europese continent uitgestort.
Doldwaze kermisgekte waar geen Slow Down van Douwe Bob tegenop kan. Timberlake was een verademing na alle muzikale eenheidsworst, waarbij ik regelmatig dacht: hé, dat liedje is toch net al geweest?

“Ik dacht dat hij een andere neus had”, merkte mijn geliefde op toen zij Timberlake niet onmiddellijk herkende. “Ben je niet in de war met iemand die op Justin Timber leek?”, had ik kunnen zeggen, maar zo gevat was ik niet.
Misschien kwam het ook wel door zijn haar, want –zo ontdekte ik na wat gegoogle achteraf- de zanger heeft een haartransplantatie ondergaan. Door de toegenomen begroeiing op zijn hoofd leek zijn neus waarschijnlijk minder prominent aanwezig.

Mijn extra aandacht ging bij voorbaat uit naar de Poolse inzending Colour Of Your Life door Michal Szpak. ‘Het absolute nulpunt van de show’, luidde de veelbelovende omschrijving van het AD in een voorbeschouwing, al werd vermoedelijk het absolute dieptepunt bedoeld. ‘Verkleedkistrocker bij wie vergeleken Benny Neyman een volbloed metalhead was’, luidde de nadere precisering van de uitvoerende artiest.

Die laatste opmerking deed mij denken aan den wonderlijken man die in zijn platenzaak in Brussel een lp van de George Baker Selection in het vakje ‘psych/prog’ had ondergebracht. (Binnenkort in de Platenblad-reeks Prog van Fred de Vries en Siebe Thissen: George Baker en BZN). Je zal er maar naar op zoek zijn. Onvindbaar natuurlijk. Anderzijds levert een dergelijke alternatieve categorisering onverwachte vondsten op voor wie graag verrast wil worden.

Ik had er in mijn denkbeeldige jurering een 3 voor over, voor die Poolse inzending dus. En dat was inderdaad lager dan de talloze vieren en vijven en zo heel af en toe een zesje of bleek zeventje, die ik de andere acts toebedeelde.
Bij de officiële vakjury’s eindigde Polen met een zielige 7 punten als laatste van de 26 finalisten, maar vervolgens steeg het land dankzij de televoting-stemmers spectaculair naar plek nummer 8 in de eindrangschikking.

Een nadelige bijwerking van al die naar heel Europa uitgewaaierde, vermoedelijk druk stemmende Poolse arbeiders. Om het beste of leukste liedje gaat het allang niet meer, maar dat was al bekend. Waar zijn de tijden van het nog altijd onovertroffen Poupée De Cir Poupée De Son?

De Oekraïense inzending kreeg van mij een 6+, een winnaar waarmee dus te leven valt. De Russen zagen er een Westerse samenzwering in, in die Oekraïense winst, maar zouden beter klagen over de erbarmelijke kwaliteit van het merendeel der inzendingen, niet in de laatste plaats van hun eigen inzending, met tenenkrommende teksten als ‘Thunder and lightning/ It’s getting exciting’.
Het goede is meestal eenvoudig, maar het eenvoudige niet altijd goed (aldus de grote filosoof J. Tigges). Van mij hadden trouwens ook de Georgiërs mogen winnen, met hun alleraardigste rockgitaarnummer waarmee zij niet zouden misstaan in een uitzending van Jools Holland.

Conclusie, na de bijna vier uur durende muzikale en visuele belediging van de menselijke intelligentie: Nederland doet niet mee aan het EK, Ajax is geen landskampioen en Douwe Bob heeft het Europees Songfestival niet gewonnen. En de bont getatoeëerde Bryan Smeets houdt van Beethoven. En misschien ook wel van een glaasje melk. Clockwork Orange revisited.

Overigens tast ik nog steeds in het duister wie er wel landskampioen is geworden. Van Studio Voetbal werd ik in elk geval niet wijzer.
MEER? LEES VERDER in het onvolprezen Platenblad no 220 voor de rest van deze aflevering van Muzikalia en nog veel meer moois!