Animals part 2

Kort voor één uur vanmiddag was ik toch maar present op het ietwat uit de kluiten gewassen driehoekige grasveld dat het centrum vormt van het vandaag in Koninginnedagsferen gehulde Korvelseplein in Tilburg, in afwachting van ‘The Animals & Friends’.
Om vijf voor één zette het ook hoorbaar aanwezige Radio 8FM zeer toepasselijk It’s My Life op als laatste plaat voor het live concert, maar dan van Dr. Alban. Een toevalligheid volgens mij, maar ik vond het een mooi bruggetje.

Om kort te gaan: het optreden voor slechts 150 à 200 toeschouwers was fenomenaal, net als de tweede sessie om vier uur waar ik ook maar naartoe ben geweest. Daar was het aantal direct geïnteresseerden, inclusief bijbehorend enthousiasme overigens al heel wat groter.
Zanger/bassist Pete Barton, onder meer voormalig Mindbender uit Wayne Fontana and the Mindbenders (Game Of Love, 1965) bleek over een geweldige, krachtige stem te beschikken. De enige echte originele Animal van het viertal, drummer John Steel, heden 66 jaar, speelde als knulletje in 1957 al samen met de in deze herschepping van The Animals afwezige Eric Burdon.
Met gitarist Johnny Guitar Williamson was ook allesbehalve veel mis en met Chris vanwieikdeachternaambenvergeten beschikte deze bezetting over een toetsenist op wie ik het cliché ‘beestachtig goed’ zou willen plakken, ware het niet dat beestachtig in dit geval natuurlijk een heel flauwe woordspeling is.

Na de opener Baby Let Me Take You Home, in thuisland Engeland de eerste hit van de band, kwamen tussen het puike rhythm & bluesrepertoire (I Put A Spell On You, Bright Lights Big City, Boom Boom, Dimples) uiteraard ook alle grote hits aan bod.
Klappers als It’s My Life, Bring It On Home To Me en We Gotta Get Out Of This Place kregen de uitvoering die ze als tijdloze wereldhits verdienden. Als te verwachten afsluiter van de tweede sessie werd een hartverscheurende versie gespeeld van House Of The Rising Sun, vol overgave gezongen door Pete Barton die volgens mij hierna minstens een week in de stemproblemen zit. Wat een strot.
Ik had het stukgedraaide Arbeidsvitaminennummer-bij-uitstek toevallig van de week voor de exact tienmiljoenste keer gehoord op de radio, maar het maakte hier in de uitvoering door de
min of meer juiste mensen een geweldige indruk. Pet af voor deze Animals and Friends!

Tot slot nog wat over het uiteraard in Tilburg ook ten gehore gebrachte Don’t Let Me Be Misunderstood, waarover ik in mijn vorige stukje beweerde dat dit door de oorspronkelijke uitvoerster Nina Simone (in 1962) zelf geschreven zou zijn. Dat was uiteraard een faux-pas mijnerzijds.
Terecht werd ik hierover op de vingers getikt door Bart van der Pligt, een sympathieke jongeman die om de een of andere reden denkt dat ik een alleswetende muziekdeskundige ben. Hij suggereerde dat ik in de strofe “en dat Don’t Let Me Be Misunderstood een door Nina Simone geschreven nummer is” per ongeluk ‘door’ had getikt in plaats van ‘voor’.

Of bedoelde ik misschien “en dat Don’t Let Me Be Misunderstood een door Horace Ott, Bennie Benjamin en Sol Marcus geschreven nummer is, dat officieel werd toegeschreven aan Gloria Caldwell, Bennie Benjamin, en Sol Marcus omdat Horrace Ott van zijn bumastemra niet mocht samenwerken met Bennie Benjamin en Sol Marcus, die immers lid waren van een andere bumastemra.”
Ja precies, dát bedoelde ik.
Ik DANK u voor de aandacht.

http://www.animalsandfriends.co.uk/

Reacties zijn gesloten.