Adrian Belew

Ik heb mij nooit echt verdiept in de muziek van King Crimson of andere Robert Fripp-projecten. Veel te freakerig naar mijn idee.
Zaterdag (5 maart 2011) verscheen er een kort enthousiast stukje over King Crimson door een reageerder op een door mij gefrequenteerde site. De naam Adrian Belew viel daarbij.

’s Avonds lag ik op de bank, met de radio op 6. Verrassing vanuit het niets: twee uur lang kreeg ik -deskundig becommentarieerd en al- de invloeden en eigen muziek voorgeschoteld van Adrian Belew, inventieve klanktapijtlegger op de gitaar. Zondagmorgen was hij ook nog eens te gast bij Vrije Geluiden, VPRO-televisie, had ik in de radiobode gezien. Wekker gezet en gekeken.

Belew was hoorbaar actief op platen van niet alleen Fripp en King Crimson, maar ook van onder anderen Talking Heads (Remain in Light) en David Bowie (Stage). Ik kende hem eigenlijk vooral uit de band van Frank Zappa. Van zijn onovertroffen imitatie van Bob Dylan in Flakes op Sheik Yerbouti (‘wanna buy some mandies, Bob?’).

Ik begreep van radio en tv dat hij zondagavond zou optreden in de Tilburgse jazztempel Paradox. Meteen maar even meegepikt, nu hij er toch was en ik en mijn vriendin ook. Zigzaggend tegen de hossende carnavalsmenigte in keurig op tijd ter plaatse gearriveerd op onze fietsjes. Het live optreden leek mij een mooie afsluiting van de onverwachte tweedaagse workshop Adrian Belew.

Honderd keer raden waarmee hij begon…
Love Me Do, van The Beatles!
“That’s where I came in”, was zijn uitleg. Dankzij Love Me Do ontdekte hij als tiener dat je met slechts dertig verschillende woorden en drie accoorden al een liedje kan maken. Later zat nog een flinke flard Within You Without You (Sgt. Pepper, Beatles, George Harrison) in een van zijn klankenbrouwsels verwerkt. Best goed nummer eigenlijk.

Hoewel jammer dat hij zijn briljante Dylan-imitatie achterwege liet, was het optreden boeiend, inclusief interview en een vragenronde vanuit het publiek. Zeer publieksvriendelijke man. Muzikaal gezien veel technologisch gefröbel op hoog niveau, met flink wat gebruikmaking van loops: ritmes inspelen en die dan als begeleiding van jezelf gebruiken.
Boeiend dus, zoals ik zei, maar om met Ons Kent Ons te spreken…
’t was wel heel apart…