Jimmy Tigges

Weliswaar komt het er niet van om erg regelmatig nieuwe berichten of verhaaltjes te posten op deze website, maar informatie over m’n boeken is nog steeds te vinden onder de knoppen hierboven op de zwarte balk.
Boeken die nog steeds te bestellen ic leverbaar zijn:
DELFTSE TOEREN 1, DELFTSE TOEREN 2 en SUMMERTIME (allen in eigen beheer)
VOETBALPLAATJES MAAR NIET VAN PANINI (Via de Nederlandse Sportboekenclub of via bol.com).
Zie onder de betreffende knoppen voor meer informatie.

Behalve den woest ogenden voetballer van De Graafschap, die na zijn in bijna heel Nederland bejubelde doelpunt tegen Ajax niet alleen onthulde een groot fan te zijn van deze club, maar ook heel graag naar Beethoven te luisteren, heb ik geen wonderlijker kerel ontmoet dan den Nederlandse premier die gekleed in onder meer glitterbretels en dito strikje privé -en naar wij gevoeglijk mogen aannemen uit vrije wil- een concert van de Toppers in de Arena bezocht.
Dat is bijna net zo wonderlijk als bijna vier uur lang de teistering van het Eurovisie Songfestival vrijwillig ondergaan. Om tot op heden onopgehelderde redenen was ook ik dit keer één van die wonderlijke figuren. Voor de buis natuurlijk. Lees verder…

Behalve den langharige Wit-Russische artiest, die op het Eurovisie Songfestival -vergezeld door een aantal wolven- naakt zijn lied Help You Fly wil komen zingen, heb ik onlangs geen wonderlijker persoon leren kennen dan den Cubaanse Conservatoriumstudent.
Aan de Volkskrant verklaarde zij haar aanwezigheid bij het concert van de Rolling Stones uit het feit dat Cubanen altijd open staan voor nieuwe muziek. Het lijkt mij ook wel begrijpelijk dat het volk daar na de Buena Vista Social Club wel eens toe is aan zo’n stelletje jonge honden als de Stones. Lees verder…

Fragmenten uit mijn column Muzikalia in Platenblad nr 218 (5 maart t/m 15 april). (teasertje dus, en nou allemaal gauw abonnee worden van dit met zorg en liefde gemaakte blad!)

Behalve den heteroman die -als bronstige adolescent muzikaal zeer bewust opgegroeid in de tijd van Stones, Beatles, Kinks, Jimi Hendrix en talloze andere sixties-coryfeeën- in mijn stamcafé aanhoudend bleef beweren nog nóóit van Françoise Hardy te hebben gehoord –zelfs niet nadat ik de beginregels van Tous Les Garçons op zoetgevooisde wijze had voorgezongen, heb ik de afgelopen tijd geen wonderlijker persoon ontmoet dan de vrouw die in 1974 haar toekomstige wederhelft uitkoos vanwege diens sprekende gelijkenis met haar onbereikbare idool Stephen Stills.
Zowel die opvallende gelijkenis als zijn rol als stand-in heeft hij tot op heden naar voller tevredenheid van alle betrokkenen volgehouden. Het stel is nog altijd bij elkaar. Love the one you’re with!

(…) Wat zou iemand als de in 1994 geboren Lil’ Kleine (van Drank En Drugs, dé hit van 2015) eigenlijk met Bowie hebben, vroeg ik mij onlangs af na lezing van het Volkskrant Magazine. Volgens het vaste format van de betreffende rubriek loodste hij de lezer heel eigenwijs langs zeven, volgens hem interessante culturele fenomenen.
Hilarisch en verfrissend, wat zo’n jonge snaak van 21 ons aanraadt. Zo prijst hij Frank Sinatra oprecht aan als ‘een soort René Froger van Amerika’ en zegt hij over Justin Bieber ‘Ik geloof niet dat er vroeger betere muziek gemaakt werd’ en ‘Wat Justin Bieber nu heeft bereikt, hebben alleen de Beatles ooit bereikt.’
Juist ja.

Jaja, voor informatie over mijn boekwerkjes kunt u nog altijd terecht via de knoppen in de zwarte balk hierboven. Delftse Toeren 1 en 2 alsmede het Summertime-boek zijn nog altijd -met flinke korting- bij mij te bestellen. Ook Voetbalplaatjes Maar Niet Van Panini is als on-demand-productie volop leverbaar, zie onder de betreffende knop.
Maar nu eerst een fragment uit de nieuwe Muzikalia die ik schreef voor het nog altijd onvolprezen Platenblad, editie 117.

Behalve den Noord-Ierse voetbalfan die een stadionverbod kreeg omdat hij de Vogeltjesdans uitvoerde op het veld, heb ik de afgelopen periode geen wonderlijker kerel ontmoet dan den Caféganger. Zat in mijn stamkroeg met verbazingwekkende stelligheid te beweren dat John Lennon verreweg de meest begaafde Beatle was en dat Paul McCartney na het uiteenvallen van de groep muzikaal volledig door de mand was gevallen. Lees verder…

Begin van mijn rubriek ‘MUZIKALIA’ in Platenblad no 116.

Behalve wijlen den hardrockfan die zich er veertig jaar na dato nog steeds over kon opwinden dat zijn ultieme hardrockplaat aller tijden, Summertime Blues van Blue Cheer, in 1968 na één week van de welverdiende eerste plaats in de Top 40 werd verdreven door het kindsterretje Heintje met zijn tenenkrommende Ich Bau Dir Ein Schloss (dat godbetert gedurende een oneindigheid van 10 weken de hitlijst zou aanvoeren),
heb ik geen wonderlijker kerel ontmoet dan den man die rond een presentatie van een boek over de geschiedenis van Feyenoord in boekhandel Donner achter de rijen klaargezette stoeltjes langs liep en bij het horen van het lied ‘Het Is Feest Bij Feyenoord’ door de Hermes House Band schamperend mompelde ‘Goh…, kwaliteitsmuziek…’ alvorens hij zijn literaire heil elders zocht. Lees verder…

(fragment uit Muzikalia, Platenblad 214)

Behalve den man die alles weet van ‘dun geproduceerde blotebillensoul met vet orgel’ -Thaise 70’s-bands in het bijzonder- heb ik recentelijk geen wonderlijker kerel ontmoet dan den recidivist.
Beste mensen, dit is een waar verhaal.
Ik weet het zeker, want die recidivist… dat was ik.

Want ja hoor, het was weer zover. Lees verder…

(bewerkt fragment uit mijn rubriek ‘Muzikalia’, Platenblad 214):
Vlak voor de deadline dezes had ik op een zonnig Leids terras een genoeglijk onderhoud met de heren Theo van Es, Rudy Bennett en Clarks-voorman Micha Hasfeld. Aanleiding voor dit interview voor de krant Den Haag Centraal (in de nog verkrijgbare editie van 11 september) was de ophanden zijn de tour die onder de noemer ‘De Pioniers van de Nederpop’ langs 35 Nederlandse theaters zal trekken. Zaterdag 19 september staan zij in het Zuiderstrandtheater in Scheveningen. Lees verder…

Over een hitsig dameskoortje, vijftig tinten grijs avant la lettre en waarom Alquin haar succes te danken heeft aan James Last.

Behalve den man die Almost Hear You Sigh het enige goede nummer vindt dat de Stones ooit gemaakt hebben, heb ik nooit een wonderlijker persoon ontmoet dan de lezer van den Vara-bode. In een krantenbericht las ik wat die de mooiste Nederlandstalige tekstregel aller tijden vindt: ‘Ik ken de kroegen, de kathedralen, van Amsterdam tot aan Maastricht/ Toch zal ik elke dag verdwalen, dat houdt de zaak in evenwicht’ , uit Laat Me van Ramses Shaffy. Gevolgd door ‘Dood ben ik pas als jij me bent vergeten’ (Bram Vermeulen) en op drie ‘Mens durf te leven’ , van Dirk Witte.

Allemaal geenszins slecht hoor, maar ik mis een beetje de humor. Onder het aloude EO-quizmotto Ik Weet Het Beter schoten mij direct strofen binnen als ‘Jippie-jahoo jippie-jahee/ Een echte cowboy houdt van aardappelpuree’ (Hugo Matthijsen) en het minstens zo geniale ‘Hij heeft een kwaaie tackle en zijn broer heeft een frituur’ (The Championettes over de Belgische voetballer Philippe Albert; ‘We zijn toch zo content met zo’ne sterke vent’ , reageert het hitsige damesfankoortje ook niet slecht).

Verder lijkt mij dat zo’n beetje alles van Lees verder…